Durf te voelen: wanneer het gemis van een ouder zich vastzet in jouw lijf.
🧩 Waarom het kind zijn soms nooit begonnen is
Wanneer een kind geen kind mag zijn — omdat het de rol van volwassene moet dragen — raakt de natuurlijke balans in het gezin verstoord. Dat kind groeit te snel. Het leert te zorgen, te dragen, en te voelen voor anderen, zonder dat er ruimte is voor zijn eigen behoefte.
Dat noemen we parentificatie: het kind wordt ouder. Maar innerlijk blijft het hunkeren naar veiligheid, naar “gezien worden”.
🔥 Boosheid die niet van jou is — en het onrecht bij de stiefouder
Als een ouder wegvalt, ontstaat er leegte. Die wordt soms opgevuld door een stiefvader of stiefmoeder. Maar een stiefouder vervangt nooit de oorspronkelijke ouder.
En toch: de boosheid die hoort bij het gemis van de ouder wordt vaak geprojecteerd op de stiefouder. Dat is een onbewust systeem van loyaliteit. Het kind blijft diep vanbinnen trouw aan de afwezige ouder — zelfs als die niets gaf.
🌀 Tijdens een opstelling zie je het systeem
In familieopstellingen wordt zichtbaar waar het is vastgelopen. Je ziet hoe de schuld wordt verschoven, hoe loyaliteit zich vertaalt in overleving, hoe verdriet onder boosheid zit. En dat de pijn van het kind eigenlijk niet gezien werd.
Dat is waar heling begint: als alles er mag zijn.
💔 Gemis voelen doet pijn — en toch is dat de weg naar verwerking
Pas als er ruimte komt voor het gemis — zonder oordeel, zonder schuld — kan het kind weer kind zijn. De volwassene mag het verdriet erkennen, en tegelijkertijd verantwoordelijkheid nemen voor zijn of haar eigen heling.
Dat vraagt moed. Maar ook zachtheid.
đź’ˇ Wat mag je jezelf afvragen?
- Waar voel ik onrecht?
- Wie heb ik gemist?
- Waar projecteer ik mijn pijn?
- Wat heb ik nodig om mezelf Ă©cht te zien?
🌿 Gun jezelf ruimte om te voelen.
Pas als alles er mag zijn — verdriet, gemis, liefde, dankbaarheid én boosheid — ontstaat er rust in het systeem.
Gun jezelf dat. Want jij bent het waard.