Alleen

Een gevoel wat je al jaren bij je draagt. Diep geworteld in het lijf. Op zoek naar dat wat je toen ooit voelde. Maar wat er nu niet meer is. Er is leegte, er is verdriet, er is boosheid! Maar niemand begrijpt het gevoel. Ik zelf ook niet. 

 

Tot het moment dat ik mag gaan voelen in het diepste van mijn zijn. 

Het is er koud, leeg, donker, eenzaam en ik wil er eigenlijk niet blijven. 

Ik wil het liefst vluchten van deze plek. 

En toch is het mijn plek hier in deze wereld. 

 

Een trauma (een emotionele gebeurtenis) is voelbaar in je lichaam het is ingeslagen. En het systeem gaat je helpen om dit NOOIT meer te voelen. Maar daarmee verlies je wel een belangrijk deel van jezelf. 

 

Wie ben je dan echt? 

Waar sta je dan voor? 

 

Door te voelen waar het is ingeslagen, en dat te helen door er ruimte voor te maken. Geeft een rust die ik heel lang had gemist. Het gaf een erkenning dat wat ik altijd voelde heel logisch was, omdat je geen brein hebt in de buik. Je voelt alleen maar met alles wat zich dan ontwikkelt en het reptielenbrein,  is het overlevingsmechanisme voor je. 

 

Heel helpend en toch ook niet! 

 

Wanneer je terug mag naar de pijn, kan ik dit voelen overal in mijn lichaam. Maar het is een andere pijn dan voorheen. Het is zachter en ik ben niet meer daar waar de pijn toen was, ik ben in het NU. 

 

Elk stukje van mij mag helen, en dit gevoel dit gun ik iedereen. 

 

Ik ben een alleen geboren tweeling, maar inmiddels weet ik dat veel mijn stukken resoneren met anderen die alleen zijn opgegroeid of na een miskraam geboren zijn. 

 

Durf te voelen! Dan kan het helen ♥