Als je angst niet meer kunt voelen dan ga je vluchten, vluchten in je hoofd. Veilig!
Maar wat als vluchten er voorzorgt, dat wat je niet wilt toch gebeurd.
Hoe kun je dat dan oplossen.
Door angst een fysieke plek te geven en je te laten ervaren, wat je dagelijks mee neemt.
Dat je geen grenzen hebt van pijn. Dat je altijd maar doorgaat.
Ook al wil je stoppen. Het lukt niet omdat je niet voelt. Gevolg is vaak dat de pijn projecteert op de mensen om je heen.
Maar wat als je de pijn erkent, de pijn gezien mag worden. Je langzaam je muurtje om je heen mag laten zakken.
Wat als je gewoon jezelf mag laten zien. (Ook al zegt je hoofd dat je dat al doet).
Wat als je gevoel mag gaan volgen en uitspreken.
Wat als je angst er nog steeds is maar het erkent.
Hoe dieper je iets weg stopt hoe moeilijker het is om erbij te komen.
Wacht niet te lang. Want soms zit het er al jaren. Hou jezelf niet langer gevangen in je gedachten.